De bospaden op, de lanen in

De bospaden op, de lanen in

Ik ging de bossen in omdat ik bewust wilde leven, om mij alleen met het wezenlijke bezig te houden en te onderzoeken of ik niet kon leren wat het leven mij moest leren, zodat ik niet op mijn sterfbed zou moeten ontdekken dat ik niet geleefd had. Ik wilde het leven diep doorleven zodat ik alles wat niet het leven was kon verdrijven.

Dit keer heb ik niet gelet op tijd. Alleen maar op doorschrijven. 

Over doorschrijven gesproken. Mijn vriendin zegt net dat zij even door moet schrijven. Ze is bezig met haar huiswerk, en ik dus met mijn huiswerk.

Als ik een bos in ga dan doe ik dat niet omdat ik bewust wil leven. En zeker niet omdat ik bewust een bewust leven wil leven. Ja, ik kan mij voorstellen dat deze zin jouw wenkbrauwen doet fronsen. Zelf vind ik die zin ook vol staan met dubbel gebruik van woorden.

Terug naar het bospad: ik loop in bossen omdat ik ergens naar toe moet (en de route door het bos in mijn ogen het meest praktisch (lees: snelst) is) óf, en dat is tegenwoordig het geval, ik iets zoek dat daar ligt: een geocache.

Wel merk ik dat wanneer ik een boswandeling maak ik mijn hoofd "leeg" maak. Ik loop het "leeg". Dit zorgt voor ontspanning en daarmee meer tevredenheid. Het bevordert allerlei denkprocessen: analyseren, bewustwording, creatieve ideeën bedenken etc.

In bossen kom ik tot rust. Dat lukt mij niet zo goed in stedelijk gebied. Hier zullen wellicht meer mensen last van hebben? Nu ik weet dat ik ASS (Autisme Spectrum Stoornis) heb, denk ik dat ik in de stad meer last heb van diverse prikkels zoals geluid, drukte of misschien stank.

In een bos heb jij diverse bospaden die van elkaar af maar ook naar elkaar toe lopen. Zulke paden kronkelen door het bos. Mijn kronkels zijn ruw als bospaden. Bij mij lopen de paden ook als kronkels en niet als rechte lijnen zoals in een stad als New York?

Ach, ik weet het niet. Het is misschien goed om weer eens een (bos)wandeling te maken. Dan kan ik mijn hoofd weer eens "leeg" lopen. Misschien is het goed om niet steeds stil te staan bij mijn stoornis en meer los te laten? Om maar te zien in hoeverre dat invloed heeft op mijn leven, omdat ik (voorlopig) toch niet weet hoe ik er mee om kan gaan.